Το μοναδικό,ως αναφορά την νουβέλα του Φ.Κάφκα "Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ" (Die Verwandlung),δεν είναι η σύλληψη της ιδέας,αλλά η πραγματοποίηση της.
Ο Κάφκα,παραλληλίζει τον τίμιο,αξιοπρεπή,εργατικό αλλά και φοβισμένο,εγκλωβισμένο στην οικογένεια (κοινωνικά,ηθικά,πρακτικά) άνθρωπο,με...έντομο,υποθέτω κατσαρίδα.Και πάνω σ'αυτή την σκέψη,γράφει μία ρεαλιστική ιστορία,άρτια και συνοπτική.*
Το ξέσπασμα της Γκρέτε (|||),για την αδιανόητη κατάσταση,παρασύρει τους γονείς της και ομόφωνα αποφασίζουν,ότι μόνο ο χαμός του Γκρέγκορ,θα τους λυτρώσει από το μαρτύριο τους..
Τότε,υπό τον ήχο υπόκωφων παλμικών βουητών,και τον μεθυστικό καπνό αποτεφρωμένων σαμάνων,ο Γουίλιαμ Μπάροουζ εμφανίζεται μέσα σ'ένα ντελίριο flash....ένας αλήτης σουτάρει στον λαιμό μιας κοπέλας,νεαροί κάνουν πίπες σε κακόφημα σοκάκια στη Ταγγέρη,ένα ζευγάρι παίζει τον Γουλιέλμο Τέλλο με καραμπίνα....Φορούσε μια φθαρμένη,μαύρη καμπαρντίνα με σηκωμένο τον γιακά,πάνω από ένα σκούρο καφέ παντελόνι και βρώμικα μποτάκια...ΑΠΟΛΥΜΑΝΤΗΣ!.. .Έμοιαζε γύρω στα 57,ακμαίος,αν παραβλέψουμε το ρουφηγμένο πρόσωπο,και μια ελαφριά καμπούρα στο λιπόσαρκο κορμί του.Κοίταξε ψυχρά ,μέσα από μάτια-κουμπότρυπες,τον χώρο.
Στο σαλόνι,τώρα επικρατούσε απόλυτη ησυχία .Προχώρησε μέσα προσπερνώντας την Γκρέτα,που είχε παγώσει,όπως και οι γονείς της,και στάθηκε στο κέντρο του δωματίου.Από την άκρη,στην γωνία,ακουγόταν ένα σύρσιμο στο πάτωμα.
Ο Γκρέγκορ,που βρισκόταν κάτω από ένα τραπέζι,είχε βγάλει το κεφάλι του,και με τις κεραίες του να προεξέχουν ,κοίταζε την θολή φιγούρα.Η όραση του είχε εξασθενήσει,η όσφρηση του όμως,με τις μυστήριες μυρωδιές,και οι παράξενοι βόμβοι που ένιωσε και άκουσε,τον ωθούσαν προς τα έξω.Σύρθηκε με πολύ κόπο, για πολύ λίγο ,το μήλο στην πλάτη του,είχε μετατραπεί σε μία αηδιαστική πληγή.Το αίμα του,ένας καφέ/ώχρα πολτός,πιεζόταν προς τα έξω κάτω από το ραγισμένο του κέλυφος.Στο μήλο -που ήταν καρφωμένο στην πλάτη του για ένα μήνα - είχαν βγει σκουλήκια,που τώρα τον έτρωγαν...
Ο Γουίλ τον κοίταξε έντονα και βαθιά για αρκετές στιγμές,ύστερα με μια ανεπαίσθητη κίνηση έβγαλε το καπέλο και την καμπαρντίνα του,και τα ακούμπησε στο μπράτσο του καναπέ."Σκατά τα έκανες...Βέβαια,αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσες να είχες μεταμορφωθεί σε κουράδα...,αυτό δεν ισχύει.." είπε και έσκασε στα γέλια,βήχοντας παράλληλα.
Ο Γκρέγκορ - που δεν ήξερε ποιος ήταν ο Γουίλ,αλλά σαν από ενόραση,τον "ένιωθε" και καταλάβαινε τον λόγο του ερχομού του - θα ήθελε να τον ρωτήσει,εκείνος ο μαλάκας γιατί δεν ήταν κουτάλι ή κάτι τέτοιο,η φωνή του όμως δεν ήταν πια ανθρώπινη.Άναψε ένα lucky strike,πλησίασε προς το μέρος του,χαμήλωσε και έχοντας το πρόσωπο του λίγα εκατοστά από το κεφάλι του Γκρέγκορ είπε,"Λίγο ακόμα μένει,θα ελευθερωθείς σύντομα".Ο Γκρέγκορ χαμήλωσε το κεφάλι του,και τρίβοντας το στο πάτωμα,κούνησε τις κεραίες του,σαν τα ζωάκια που κάνουν χαρές και γλύκες,στα χέρια που τα αγαπάνε.
Έβαλε το τσιγάρο στο στόμα,και παρόλο που σιχαινόταν όσο δεν πήγαινε,έπιασε στα χέρια του το έντομο - σε μέγεθος τσοπανόσκυλου - .Η θέα του σκουληκοφαγωμένου μήλου στην πλάτη του Γκρέγκορ,και η μπόχα που ανάβλυζε από την πληγή,ήταν ασύγκριτα.Όμως, ο Γουίλ είχε έρθει για να δώσει έναν αξιοπρεπή θάνατο,σ'αυτή την καταραμένη ύπαρξη.Και θα το έκανε σωστά,απ'την αρχή ως το τέλος.
Τοποθέτησε τον Γκρέγκορ,με την κοιλιά στο πάτωμα,και το κεφάλι προς τους γονείς του σε απόσταση 3 μέτρων.Έβγαλε το σακάκι του,πήρε μία τζούρα lucky,και κρατώντας,με το ένα χέρι το κεφάλι του Γκρέγκορ και με το άλλο ένα μαντήλι,με μια αποφασιστική κίνηση έβγαλε το μήλο από την πλάτη του.
Ο Γκρέγκορ,με όση δύναμη του είχε απομείνει,έβγαλε ένα σπαρακτικό ήχο,καθώς ένα ρίγος πόνου διαπερνούσε το σώμα του .Μετά από τόσο καιρό,το αίμα είχε ξεραθεί,περιμετρικά του μήλου,είχε δημιουργηθεί κρούστα.Μαζί με το μήλο,ο Γουίλ τράβηξε σάρκα και οστά.Χάιδεψε τρυφερά το κεφάλι του Γκρέγκορ
- "Ηρέμησε τώρα" του ψιθύρισε και κάλυψε την πληγή με το μαντήλι,ύστερα ετοίμασε τον χώρο γύρω του.Έκανε πέρα μία πολυθρόνα,ανάμεσα,από δύο καρέκλες,και αναποδογύρισε το χαλί που βρίσκονταν.Πήρε την τελευταία τζούρα,και έσβησε το τσιγάρο σ'ένα φλυτζάνι.Έβγαλε μια κιμωλία από την τσέπη του,και σχημάτισε έναν κύκλο γύρω από τον Γκρέγκορ.Έκανε 10 ακτίνες στον κύκλο,με τις δύο κεντρικές - στο κεφάλι και στο πίσω μέρος - εμφανώς μεγαλύτερες.Στο τέλος άναψε ένα χοντρό,μικρό,λευκό κερί και το ακούμπησε στην άκρη.
Όση ώρα ο Γουίλ ετοίμαζε τον χώρο,ο Γκρέγκορ - που δεν έδινε σημασία,ούτε τον απασχολούσε τι έκανε ο Γουίλ - κοίταζε την μαρμαρωμένη οικογένεια του.Η ψυχή του χαμογέλαγε τόσο βαθιά,που προς στιγμήν,αφελώς,αναρωτήθηκε αν άραγε φαίνεται στο "πρόσωπο" του.Ήταν ένα χαμόγελο από αυτά που συνοδεύονται από δάκρυα,σφίξιμο και συγκίνηση.Τους κοίταγε,την αδελφή του και τους γονείς του,και μέθαγε στην σκέψη,ότι θα απαλλάσσονταν από αυτό το δράμα.
"Μετά όλα θα είναι καλά" σκεύτηκε.Ένιωσε τον Γουίλ,να τον ακουμπά ελαφρά στο κεφάλι,για μερικά δευτερόλεπτα.
Tην επόμενη στιγμή,μία λεπίδα ανοξείδωτο ατσάλι,μήκους δύο παλάμες καρφώθηκε βαθιά στο πάτωμα,και το κεφάλι του Γκρέγκορ.
Jim.
*(Οι ερμηνείες και οι γνώμες,δεν ταυτίζονται κατ'ανάγκη.επίσης δεν είναι απόλυτες)
Υ.Γ. Ο Απολυμαντής! είναι μυθιστόρημα του William.S.burroughs.
